Czym jest i do czego służy repertorium tłumacza?

Repertorium według ogólnej definicji to spis, wykaz czy skorowidz, który ma ułatwić znalezienie odpowiedniej informacji w większym zbiorze. W Polsce prowadzenie tego rodzaju oficjalnej ewidencji dotyczy sądów, komorników, notariuszy oraz tłumaczy przysięgłych.  W przypadku tych ostatnich obowiązek wynika bezpośrednio z przepisów Ustawy o zawodzie tłumacza przysięgłego z 25 listopada 2004 roku.

Repertorium (w formie papierowej lub elektronicznej) należy prowadzić według ściśle określonych zasad, a jego poprawność weryfikują wojewodowie (właściwi ze względu na adres zamieszkania tłumacza). Trzeba w nim uwzględnić czynności, do których jest się uprawnionym, czyli: tłumaczenia uwierzytelnione: ustne i pisemne, a także poświadczone odpisy pism w języku obcym. Zasady prowadzenie repertorium szczegółowo reguluje Art. 17 wyżej wymienionej Ustawy o zawodzie tłumacza przysięgłego. Raportować należy  następujące informacje:

• data przyjęcia zlecenia oraz zwrotu dokumentu wraz z tłumaczeniem (cyframi arabskimi z uwzględnieniem roku), w przypadku tłumaczenia ustnego: datę, miejsce, zakres i czas trwania;
• dane zleceniodawcy lub zamawiającego usługę;
• opis tłumaczonego dokumentu (z uwzględnieniem jego nazwy, daty, oznaczeń, języka, osoby bądź instytucji, która go sporządziła oraz uwag o jego rodzaju, formie, i stanie);
• opis rodzaju wykonanej czynności, języka tłumaczenia, liczby stron rozliczeniowych oraz sporządzonych egzemplarzy;
• w wyjątkowych przypadkach (jak np. choroba, niedyspozycja, inne zobowiązania tłumacza) także informację o odmowie wykonania tłumaczenia na rzecz takich podmiotów, jak: sądy, prokuratura, policja i organy administracji publicznej, zawierającą datę odmowy, dane organu żądającego tłumaczenia oraz przyczynę odmowy.