Czym jest dokument podróży

Dokument podróży – dokument uznany przez Rzeczpospolitą Polską, uprawniający do przekroczenia granicy, wydany cudzoziemcowi przez organ państwa obcego.

W przypadku cudzoziemców pochodzących z Białorusi dokumentem podróży jest paszport obywatela Białorusi wydany przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Białorusi lub placówkę dyplomatyczną tego kraju.

Pojęcie „dokument podróży” jest istotne na gruncie wykonywania zawodu tłumacza przysięgłego. Pojawia się ono w art. 14 ust.2 Ustawy o wykonywaniu zawodu tłumacza przysięgłego. Artykuł zawiera „instrukcje” dotyczące sposobu konwersji danych osobowych zapisanych cyrylicą na znaki łacińskie. Ma zastosowanie w odniesieniu do m.in. aktów stanu cywilnego, dokumentów potwierdzających wykształcenie, dokumentacji medycznej, praw jazdy itd.

Treść powyższego przepisu brzmi następująco:  „Dokonując tłumaczenia imion i nazwisk z języków nieposługujących się alfabetem łacińskim lub posługujących się innym systemem pisma, tłumacz dokonuje transliteracji lub transkrypcji tych imion i nazwisk na podstawie dokumentów podróży lub ich kopii, a w przypadku braku tych dokumentów dokonuje tłumaczenia zgodnie z regułami pisowni obowiązującymi w kraju, w którym został sporządzony tłumaczony dokument”.

Stanowczo należy stwierdzić, że karta pobytu lub Karta Polaka nie są dokumentami podróży.

1) Karta pobytu jest dokumentem pobytowym wydawanym cudzoziemcom, którym udzielono w Polsce:

• zezwolenia na pobyt czasowy;
• zezwolenia na pobyt stały;
• zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE;
• zgody na pobyt ze względów humanitarnych
• ochrony międzynarodowej (nadano w Polsce status uchodźcy lub udzielono ochrony uzupełniającej).

Karta pobytu, w okresie jej ważności, potwierdza tożsamość cudzoziemca podczas jego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz uprawnia, wraz z dokumentem podróży, do wielokrotnego przekraczania granicy bez konieczności uzyskania wizy.

2) Z kolei Karta Polaka jest dokumentem potwierdzającym przynależność cudzoziemca do narodu polskiego. Nie oznacza ona jednak nadania cudzoziemcowi obywatelstwa polskiego, przyznania prawa pobytu w Polsce ani prawa przekraczania granic Polski bez wizy.

Reasumując, jedynie paszport jako dokument podróży stanowi dla tłumacza źródło informacji w zakresie pisowni imienia i nazwiska posiadacza dokumentu przy użyciu znaków łacińskich. W przypadku zagranicznych aktów stanu cywilnego powyższa zasada ma zastosowanie również w odniesieniu do innych osób figurujących w treści zasadniczej dokumentu. W przypadku braku dostępu do paszportu klienta/posiadacza dokumentu tłumacz dokonuje transliteracji z języka rosyjskiego lub białoruskiego (jednego z dwóch języków urzędowych Białorusi) przy użyciu znaków łacińskich, zgodnie z pisownią tzw. „paszportową”, czyli zasadami konwersji pisowni przyjętymi przez urzędy białoruskie w ramach procedury wydawania paszportów.

Źródła:

– Ustawa o wykonywaniu zawodu tłumacza przysięgłego

– www.udsc.gov.pl